Kortsluiting in mijn hoofd
Brenda is pas bevallen van haar derde zoontje als ze een postpartumpsychose krijgt. Deze aandoening treft één op duizend vrouwen. Ze heeft hallucinaties waarbij de grens tussen realiteit en waan vervaagt. Haar psychose haalt haar hele leven en dat van haar omgeving overhoop. Kortsluiting in mijn hoofd is het relaas van Brenda's zoektocht naar hulp. Fragmenten uit verplegingsrapporten en het dagboek van haar man en zus geven een totaalbeeld van hoe de psychose verloopt. Het boek is een aanklacht tegen de vaak willekeurige, dwingende en soms vernederende behandeling van psychiatrische patiënten. Overmedicalisering, gedwongen opname en het gebruik van isoleercellen zijn schering en inslag. Maar het is ook een verhaal van hoop. Hoop op herstel en op het doorbreken van het taboe dat rust op psychologische ziekten. Brenda Froyen wil een maatschappelijk debat over de behandeling van psychiatrische patiënten op gang brengen. Aangrijpend en verhelderend beeld van wat er in iemand omgaat tijdens een psychose. Pleidooi voor meer menselijkheid in de omgang met de patiënt. Brenda Froyen studeerde Germaanse Talen en is leerkracht Engels en Nederlands. Ze is actief in de patiëntenvereniging UilenSpiegel, geeft lezingen over haar ervaringen en gidst in het Museum Dr. Guislain in Gent.
Vandaag kan ik pas echt de recensie van “ Kortsluiting in mijn hoofd – Brenda Froyen “ schrijven, ’t lukte me niet echt de voorbije dagen. Vandaag, 10 oktober 2014 was ik op ziekenbezoek in St Lucas en zag daar de stand “Dag van de geestelijke gezondheid – samen breken we het ijs, “ onlangs zag ik nog de uitzending in Koppen over Brenda Froyen en “te gek” bij café Corsari. ’t Was echt nu of nooit. Deze recensie ligt moeilijk, vandaar misschien de derde poging? Het komt te dichtbij maar daarom, het moet.
Brenda Froyen heeft een boek geschreven waar velen zaten op te wachten, dat is duidelijk gezien de reacties van verschillende mensen op facebook, meestal mensen met een vergelijkbaar verhaal.
Brenda Froyen schreef: “ Voel me er soms zo onzeker over, vooral het idee dat anderen nu in mijn diepste en donkerste gedachten lezen...” Ik ben ervan overtuigd dat velen zich hierin herkennen en gesterkt voelen. Brenda Froyens is niet alleen, er zijn nog zovelen die zo diep zaten, zo diep zitten zitten, eenzaam, machteloos en kwaad waren én zijn. Wie zou niet gek worden als je van het ene moment op het andere je baby niet meer zelf mag voeden, vastgebonden wordt en niemand, echt niemand die naar je wil luisteren.
Door onbegrip over psychisch ziek zijn is het één van de eenzaamste ziektes die er zijn. Het deel in “Kortsluiting in mijn hoofd” dat ging over wat je doet of niet doet, dat wordt gekaderd binnen de diagnose raakte mij héél diep. Zo is het echt niet moeilijk om steeds een diagnose te stellen die klopt. “
Het is zoals ik ergens las “Er is niets mis met het stellen van een correcte diagnose, zolang deze geen aanleiding geeft tot klasseren, want niemand IS zijn stoornis! “
Bedankt Brenda Froyen, bedankt voor dit boek omdat je toestanden aanklaagt die nu in 2014 nog steeds mank lopen. Bedankt voor het verhelderend beeld over wat een psychose is, zeker deze van jou persoonlijk. Zelf monddood, maar datzelfde geldt voor de familie, partner, ouders en kinderen. Wie luistert er eindelijk eens naar de betrokken persoon? Wordt dit ook niet gedaan bij andere ziektes, of zo stel ik het mij toch voor.
Brenda kon het voor een deel van zich afschrijven, ik vond een andere manier om er iets over te vertellen.
Lut Delanghe