De geur van vrijheid

Samia zit het hardlopen in het bloed. Ze deelt haar passie met haar vriend en hardloopcoach Ali. Samia traint ’s nachts, in een verlaten stadion, en is geselecteerd voor de Olympische Spelen in Peking. Ze wint niet, maar alle ogen zijn op haar gericht. Iedereen denkt dat ze op de volgende Spelen wel zal winnen. Maar dan wordt alles moeilijk thuis, in Somalië.

De geur van vrijheid is een waargebeurd verhaal, het verhaal van Samina een meisje dat ervan droomt om hardloopster te worden en ooit te kunnen deelnemen aan Olympische Spelen. Maar Samina woont in Mogadishu, Somalië waar het niet zo voor de hand ligt om te kunnen trainen en hogerop te geraken. Al helemaal niet omdat ze een ‘vrouw’ is.
Bij de start van haar verhaal is ze nog een meisje met verschillende broers  en zussen en haar boezemvriend Ali. Ze zijn geboren toen de oorlog al bezig was en kennen dus niets anders. Ze trekken er zich ogenschijnlijk weinig van aan maar af en toe zijn er wel confrontaties met de fundamentalistische islamitisch militie, Samina, een Darod en Ali, een Abgal leven samen onder één dak terwijl ze tot twee verschillende clans behoren die al jaren in oorlog leven.
Samina blijft lopen en Ali wordt haar trainer. De sfeer in hun samenleving wordt alsmaar grimmiger, zo erg zelfs dat van de ene op de andere dag alles veranderd, geen muziek en radio’s meer, geen bioscopen, mannen met lange broeken en baarden, vrouwen in burka’s. Maar Samina blijft lopen weliswaar in burka. Als haar vader wordt doodgeschoten is haar verdriet en woede dermate groot dat het verlangen om te rennen en te winnen niet meer te stuiten is. Eens Hodan haar lievelingszus en later  ook haar vriend Ali vertrekken uit Mogadischu wil Samina het ook elders proberen en vertrekt naar Addis Abeba. Alles lijkt echter haar droom in de weg te staan. Er rest haar maar één ding namelijk “ De tocht ” te wagen die haar zus deed, de tocht met mensensmokkelaars. Op 15 juli 2011 vertrekt ze.
De tocht is onmenselijk en wreed, ze worden bedrogen, moeten steeds meer geld geven en moeten soms zonder enige informatie ergens weken, zelfs maanden wachten.
Na alle tegenslag vertrekt ze uiteindelijk in maart 2012 uit Tripoli naar Italië, alhoewel het nog maar enkele maanden de Olympische Spelen is blijft Samina er rotsvast in geloven.
 
Deze gruwel en onmenselijkheid moet verteld worden!