Zoals ik was

Zoals ik was is de prachtige roman van Bret Anthony Johnston. Sinds de elfjarige Justin Campbell vier jaar geleden is verdwenen, zitten zijn ouders en broer vast in een moeras van verdriet. Ieder probeert op z'n eigen manier verder te leven: Justins moeder werkt als vrijwilliger in een opvangcentrum voor dolfijnen, zijn vader zoekt afleiding in een affaire. En zijn jongere broer Griff doodt zijn tijd met skateboarden bij een verlaten motel.
Maar dan komt het telefoontje van de politie: Justin is gevonden. De hereniging is een wonder, maar legt ook de wonden bloot die elk gezinslid met zich meedraagt. Ze worden daardoor geconfronteerd met zichzelf, want hoe moeten ze nu samen verder als gezin?
In Zoals ik was legt Bret Anthony Johnston haarscherp het verdriet en de hoop van een gezin na een traumatische ervaring bloot.

‘Zoals ik was,’ een roman over de vermissing van een kind.  Uit een doodgewoon gezin verdwijnt op een dag de oudste zoon Justin, 11 jaar oud. Na alle radeloze zoektochten met dorpsgenoten, politie, vrijwilligers, billboards & T-shirts met foto’s van Justin moet iedereen er zich bij neerleggen dat Justin echt vermist is. Verdronken? Ontvoerd? Vermoord? Zijn ouders, jongere broer Griff en opa Cleo zinken heel diep in hun verlies, gemis en wanhoop en zoeken elk hun eigen manier om zich staande te houden. Ze beseffen dat kinderen die al jaren vermist zijn zelden worden teruggevonden en zeker niet levend.
Justin wordt echter wel teruggevonden, vier jaar later. Je maakt hier naast euforische blijdschap ook kennis met de gevoelens en gebeurtenissen die het opnemen van hetzelfde leven van vroeger in de weg staan. Schuldgevoelens en boosheid maken daar deel van. Schuldgevoel bij de vader die ervan overtuigd was dat Justin dood was en hem dus eigenlijk had opgegeven, de wreedheid van het horen dat Justin al die tijd niet eens zo ver van hen vandaan vastzat.
De psychologie van het waarom Justin niet wegliep en geen hulp zocht bij de vele gelegenheden dat dit kon. Johnston legt ook niet zozeer de nadruk op wat Justin allemaal heeft moeten ondergaan maar eerder over hoe mooi het gezin met zijn terugkomst omgaat en Justin zijn tijd en rust gunt. Doordat Justin sporadisch wat  tegen zijn broer Griff of in een korte veelzeggende zin tegen zijn ouders zegt kom  je iets meer te weten wat er is gebeurd. De opa Cleo die zo actief meewerkte tijdens de zoektochten voelt zich plots oud, moe en doelloos. Er komt terug een keerpunt als de ontvoerder op borgtocht wordt vrijgelaten en angst en wraakgevoelens de bovenhand nemen.
Johnston weet de spanning  op te bouwen en brengt de lezers naar een einde toe waar de meesten veel vrede zullen mee hebben. Niet dat alle problemen zijn opgelost maar er komen weer nieuwe kansen.
Wie dit boek leest moet er ook de traagheid, de vele uitweidingen, bedenkingen en overpeinzingen bijnemen, maar dit maakt het boek net zo mooi.
 
Lut Delanghe