Blauwe Nachten

Op 30 december 2003, op het ogenblik dat haar vader de schrijver John Gregory Dunne onverwacht aan een hartaanval overleed, lag Quintana Roo in coma. Haar moeder, de bekende schrijfster Joan Didion (°1934), stelde de begrafenis één maand uit, zodat Quintana in staat was het afscheid zelf bij te wonen. Geen twee jaar later was Quintana dood. Ze was pas negenendertig. Joan Didion was net begonnen aan de promotietournee van haar boek 'Het jaar van magisch denken', waarin ze het rouwproces na de dood van haar man had opgeroepen. Joan Didion en John Gregory Dunne waren niet alleen een getrouwd stel, ze werkten ook vaak samen aan theaterprojecten. In 'Het jaar van magisch denken' beschrijft Joan Didion hoe zij maandenlang het verlies van haar echtgenoot in een onbewuste reflex van zelfbehoud ontkende.

Zo mogelijk nog indrukwekkender dan Het jaar van magisch denken

In Blauwe nachten vertelt Joan Didion over de tragische dood van haar dochter. Het boek behandelt even openhartig als overdonderend de grote levensvragen. Didion schreef eerder over wat de dood met een naaste overlevende doet in Het jaar van magisch denken. Maar Blauwe nachten is een nog ontroerender getuigenis over het onafwendbare afscheid van een geliefde.

Blauwe nachten begint op 26 juli 2010, het moment waarop Didion terugdenkt aan het huwelijk van haar dochter, zeven jaar eerder in New York. Ze wordt overstelpt met herinneringen aan de kindertijd van haar dochter. En terwijl Didion zich dat verleden voor de geest haalt en de confrontatie met haar eigen ouderdom aangaat, vraagt ze zichzelf af of ze als moeder heeft gefaald. Misschien is de conclusie dat mensen vreemden blijven voor elkaar, hoe nauw de banden ook zijn.

Didion vertelt dit verhaal in een feilloze stijl die je bij de keel grijpt. Zoals in haar hele oeuvre zoekt Didion naar antwoorden in de taal en vuurt ze haar zorgvuldig gekozen woorden ritmisch op ons af. [...] Een ontroerend en leerzaam boek, voor ouders en voor kinderen – voor ons allemaal.
- NRC Handelsblad

Als je dit boek leest zonder enige voorkennis van Joan Didion of enige achtergrondkennis van het Amerikaans Cultureel leven dan duurt het wel even voor je grip krijgt op dit prachtige verhaal. Gaandeweg kom je wel bekende namen en plaatsen tegen die waardoor je gauw opgenomen wordt in dit bijzonder openhartig boek. Joan Didion spreekt haar lezers rechtstreeks aan en gaat geen enkele gedachtenstroom uit de weg waardoor je als het ware diep in haar geest kan binnendringen. Als 75-jarige moeder en weduwe heeft ze op korte termijn enkele harde opdoffers te verwerken gekregen. Een partner en een kind verliezen doet iets met jou. En als je dit dan zo haarscherp kan en durft opschrijven verdien je om gelezen te worden! Blauwe nachten geeft je een eerlijke maar ook harde kijk op hoe het moet zijn om ouder te worden.

'Laat mij maar in de grond liggen slapen', je zal het meer dan één keer lezen in dit verhaal maar steeds raakt deze zin je keihard!