Mijn woestijn

Waris Dirie heeft een mooie maar ook een zware jeugd gehad in Somalië. Op vijfjarige leeftijd wordt ze besneden, maar desondanks zit ze vol kracht en overlevingsdrang. Als ze op dertienjarige leeftijd wegloopt van huis komt ze terecht in Londen. Sindsdien heeft ze hard gewerkt om een leven voor zichzelf op te bouwen. Ze werd ontdekt als model en combineerde haar carrière met de strijd tegen vrouwenbesnijdenis.

Mijn woestijn is een taboedoorbrekende klassieker en inspirerende biografie waar wereldwijd al miljoenen exemplaren van zijn verkocht.

Nadat ik het verhaal over het leven van Waris gelezen heb sta ik versteld dat zulk leven nog bestaat in deze moderne tijden. Het is onbegrijpelijk welk een gevecht de nomadenstammen in Afrika nog leveren om met zijn allen met de schaarse middelen die de natuur hun te bieden heeft nog te kunnen overleven. Ze hebben af en te rekenen met grote droogte wat hen verplicht om steeds op zoek te gaan naar de schaarse plekken groen zodat hun kuddes grazen en als ze in het bezit zijn van een paar kamelen is dat al een rijkdom. De dagelijkse kost bestaat dan ook steevats uit de kamelenmelk en soms een geslacht geitje.
Waris groeit op in een gezin van twaalf kinderen waarvan er zes op jonge leeftijd overlijden. Haar taak is het hoeden vand egeieten waarvoor ze soms dagenlang alleen mee rondtrekt op zoek naar war gras. Zelf krijgt ze alleen wat kamelenmelk mee. Ondanks deze ontzettende armoede blijft ze een vrolijke meisje dat geniet van wat ze te zien krijgt.
Als ze dertien jaar is, wordt uitgehuwelijkt aan een oude man. Ze besluit te vluchten, haar moeder vertelt haar dat er een tante in Mogadishu woont die Waris misschien kan helpen. Deze barre tocht op zoek naar de stad wordt prachtig beschreven om geen afbreuk te doen aan het verhaal kan hier niet dieper op ingegaan worden.
Waris kon lezen noch schrijven maar door haar wil en doorzettingsvermogen maken dat zijn in haar leven erg veel bereikt. Na haar carrière als model heeft ze zich ingezet al ambassadeur tegen de besnijdenis van miljoenen meisjes in Afrika.
Ondanks het schrijnende verhaal in het eerste deel van het boek heb ik genoten van dit prachtig verhaal en voor de zoveelste keer beseft in wat voor een weelde wij hier in het Westen leven.
 
Lydie Colle, 86 jaar