De kinderen van Calais

Wissant, Noord-Frankrijk, de jaren zestig. Urenlang gingen ze gebukt op zoek naar de mooiste schelpen. Ze konden gelijktijdig en achterwaarts over de golven duiken. Ze hadden allebei een kamer waar je de zee kon horen ruisen, als de wind goed zat. Lilith en Violaine waren wat men noemt hartsvriendinnen. Onafscheidelijk. Samen kochten ze hun eerste bikini. En het was hand in hand dat ze naar de rand liepen.   Cap Blanc Nez, 1976. Beneden aan de kliffen wordt Violaine gevonden. 135  meter hoger staan twee boekentassen. De kinderen van Calais is een debuut van zelden geziene ambitie. De auteur ontleedt en amputeert liefde in al haar facetten: moederliefde, zussenliefde, naastenliefde. Allesverterende liefde. De suizende tragiek van dit verhaal, als in een val van 135  meter hoog, doet voortdurend naar adem happen en heeft maar één vraag: hoe dicht kun je bij iemand komen zonder jezelf te verliezen?

Ben even aan het bekomen, moet mijn hoofd laten leeglopen en ben nu al bezig met mijn woorden te vormen.  Deze tweestrijd is mij niet vreemd na het lezen van een verhaal dat in mijn ziel heeft geroerd. De woorden winnen deze keer,
’t moet van mijn hart.
De kinderen van Calais heeft mij recht in mijn hart gepakt, heeft mij meegesleurd naar een beeldenstroom van krijtrotsen, naar jodium ruikende vloedlijnen maar ook naar tristesse van desolate grensovergangen en vooral naar de nimmer loslatende liefde voor wat je loslaat op deze wereld, kinderen. Liefde die ook terugkeert, zelfs naar moeders die harde keuzes maken of moeders die onbegrijpelijk liefde geven. Zelden heb ik zo mooie haarscherpe beelden kunnen vormen uit fragmentarisch geschreven tekst.
De kinderen van Calais start met twee brieven gedateerd Wissant, juni 1976, één van Violaine, één Lilith. De bijzondere band tussen de twee meisjes  is er één zoals alleen maar meisjes kunnen hebben. Meisjes groeien uit van meisjesjongens met alleen een bikinibroekje naar jonge vrouwen met volledige bikini’s. Daaropvolgend krijg je een krantenartikel ‘Zelfmoordpact  van twee meisjes.’ Langsheen Lilith, Herman, Vieux-Rose word je meegenomen in de ontrafeling van drie generaties. Niettegenstaande pas naar het eind van het verhaal de draagwijdte van alles langzaam tot je doordringt hunker je nooit naar wat nog moet komen omdat het lezen van zoveel rake woorden en prachtige taal te dwingdend is om er doorheen te razen.
 
Lara Taveirne, dankjewel!
een interview

Jan Stevens