Job en de duif schrikken zich een bult

Er is iets op komst.
Iets groots! zeiden mam en pap.

Iets groots? vroeg Job.
Een orkaan?
Of een dino?

De ouders van Job hebben nieuws, groot nieuws.  Wat dat is vertellen ze hem tijdens een trip naar Parijs.  Maar Job was liever thuis bij Duif gebleven. Want de kat van de buren ligt op de loer...

Een nieuw, spannend verhaal in de bekroonde reeks over Job en de Duif.
Een verhaal op maat van beginnende lezers.

Meer weten over Evelien De Vlieger

Nog meer dieren in het derde deel over Job, want hij is ondertussen de trotse eigenaar van twee duiven en een kip. De titel laat zich op tweeërlei wijze lezen. Job schrikt zich figuurlijk een bult als hij verneemt dat hij grote broer wordt; aan een aanval van de buurkat houdt Duif letterlijk een bult over. Voldoende dramatiek voor een derde verhaal, maar deze nieuwe telg over Job en z’n huisdier kan me minder boeien. Zeker, Duif is nog steeds eigenwijs en boordevolle cassante uitspraken, en Job overtuigt als ontwapenend persoontje. De Vlieger blijft echter sterk aan de oppervlakte bij de uitwerking van haar verhaalstof. Als Job verneemt dat hij grote broer wordt, reageert hij niet bepaald enthousiast, een passage die een grondigere uitwerking had verdiend. Ook de aanval op Duif overtuigt niet geheel; de sterk opgebouwde spanningsboog mondt in een flauwe anticlimax uit.

Als Job zich in zelfmedelijden wentelt, wegloopt en verdwaalt, is het Duif die hem komt redden. En ja, natuurlijk weten zijn bezorgde ouders hem gerust te stellen. Zo eindigt dit verhaal nogal makkelijk met de suggestie van Jobs voorzichtige acceptatie van het nieuwe gezinslid. Duif heeft dan weer geleerd dat hoogmoed weleens voor de val komt. Stilistisch weet De Vlieger evenmin echt te overtuigen; sporadisch integreert de auteur zinnetjes op rijm, maar omwille van de voorspelbaarheid en het wat flauwe karakter biedt dit nauwelijks meerwaarde: “De trip werd toch geen flop. De Eiffeltoren was echt top! En dat van die broer of zus was toch maar een mop?”. Een enkele opmerking is ronduit flauw: “De naam van de schilder is Klein. Maar mam noemt hem de grootste.” Gelukkig grossiert De Vlieger ook nog in haar gevatte oneliners: “[E]en citytrip klinkt hip. Maar Job vindt hip maar niets. Hip is saai met een lint erom.” In tegenstelling tot de vorige delen over Job en z’n ongewone huisdier valt dit nieuwe verhaal wat tegen; de alledaagse thematiek blijft te sterk aan de oppervlakte en ook stilistisch hapert één en ander. Da’s jammer, maar geen onoverkomelijk euvel in een verder prima reeks.

cfr. Jürgen Peeters ( http://www.verteleens.be )