Tot ziens daarboven

De Eerste Wereldoorlog is voorbij en Frankrijk is een ravage. Albert en Édouard komen terug uit de gruwelijke loopgraven en proberen hun leven weer op te pakken. Ze zijn niet alleen alles kwijt maar voelen zich ook bedrogen en buitengesloten door de maatschappij. Ze maken een plan waarmee ze de Franse bevolking een lesje willen leren en zelf een fortuin maken.
Het geld stroomt al snel binnen, maar kunnen ze ook het verleden naast zich neerleggen?

We worden dezer dagen overspoeld over oorlogsboeken, het één al scherper dan het andere, het één al meer marktgericht dan het andere, het één vol romantiek het andere hard realistisch. 'Tot ziens daarboven' van Pierre Lemaitre (Alex) staat letterlijk ‘daarboven’ dit alles, dit is een meesterwerk dat net datgene verhaalt waar Frankrijk maar ook alle andere naties nog steeds mee worstelen. Een verhaal dat je raakt in je ziel is moeilijk te omschrijven. Los van de oorlogsellende krijg je hier een hartverwarmende roman over onvoorwaardelijke vriendschap tegenover hardvochtige minachting van zij die zich door afkomst of maatschappelijk positie beter achten dan een ander levend wezen. Alles draait rondom twee vrienden die door een niet te vatten bevel tijdens één van de laatste loopgraaf-confrontaties onverlosmakelijk met elkaar verbonden worden. Lemaitre toont hier met bravoure hoe een verhaal kan starten als een beangstigende thriller waarbij je praktisch in de huid kruipt van die arme sukkelaar die levend ondergronds gaat, nadien over te gaan naar een ode aan vriendschap en emotionele verbondenheid om te eindigen in bijwijlen zeer grappige burgerlijke ongehoorzaamheid en pure aftroggelarij. Tot ziens daarboven, een grandioze mix van emotie, ongeloof, leesplezier met dan na het dichtklappen toch die wrange bittere nasmaak. Verplichte kost!