Dorst

Als Coco en haar moeder Elisabeth elkaar op een dag bij toeval tegen het lijf lopen, vertelt de moeder tussen neus en lippen door dat ze niet lang meer te leven heeft. Coco voelt zich verantwoordelijk en trekt bij haar moeder in. Terug in het ouderlijk huis pakt Coco haar oude drankgewoontes weer op. Hoelang verdraagt de zieke Elisabeth haar dochter om zich heen?

Elisabeth en haar volwassen dochter Coco zien elkaar bijna nooit. Ze treffen elkaar toevallig op straat en proberen een onhandig gesprek aan te knopen. Als ze bijna elk hun eigen weg willen gaan zegt Elisabeth “Ik heb een nieuwtje.” Als Coco vraagt wat dat dan is is het antwoord: “ Sorry, ik breng het verkeerd. Het is niks leuks.” Op deze onbeholpen wijze tussen de neus en lippen door brengt Elisabeth haar dochter op de hoogte dat ze terminaal ziek is. De toon van het boek is hiermee gezet. Het hele boek staat vol van prachtige, schijnbaar simpele dialogen, geen woord teveel waardoor het de taal is die er toe doet!
Als de taal hierdoor doelloos, soms humoristisch zou overkomen zou je je er kunnen aan ergeren. Maar Esther Gerritsen heeft wel degelijk een doel, het illustreren van het ongemak van de karakters. De moeizame verhouding tussen moeder en dochter is vroeger ontstaan omdat de waarschijnlijk autistische Elisabeth niet over de juiste gevoelens en woorden beschikte om moederliefde over te brengen. De ideale echtgenote was ook al niet. Getuige het feit dat ze het helemaal niet erg vond dat haar man alcoholieker was. Ze vond zelfs dat hij in dronken toestand zo mooi in de ‘aaba-zinnen’ sprak. Het huwelijk kon niet standhouden. Coco heeft door die opvoeding een raar en vertekend beeld van liefde die ze verwart mer sex. Ze heeft een relatie met een oudere man, een relatie die ook aan het doodbloeden is. Door het wegvallen van een woning besluit Coco om bij haar moeder in te trekken en haar te verzorgen, ze verlangt er erg naar om ergens nodig te zijn. Geen ideale situatie, Elisabeth die dit uit moederschap verdraagt en Coco die zich opdringt als een soort van verplichting. Deze gewrongenheid wordt nog versterkt door de andere karakters van Elisabeth die houdt van rust en structuur en Coco die druk, wild en gulzig is. De passage waarin de moeder haar vroeger ‘Vis’ noemde en Coco dan vroeg of zij dan een ‘Viswijf’ was en Elisabeth dit dan beaamde is nog nog het meest typerend voor hun verbondenheid.  Haar ex-man noemde ze trouwens ook ‘Hond,’ wat veel zegt over de verhoudingen binnen hun huwelijk en gezinsleven.
Doorheen deze hoofdpersonages komen nog een aantal anderen naar voren zoals haar ex-man Wilbert en zijn nieuwe vrouw Miriam , Martin de baas van een lijstenmakerij waar Elisabeth probleemloos kan functioneren en haar kapper waar ze wekelijks langs gaat. Al deze personages spelen een rol in deze laatste fase van haar leven. Door dit wisselende perspectief krijg je een goed beeld van beide vrouwen.
 
Het is een prachtig boek met nogal expliciete sex scenes waarin de ontsporing van Coco met te veel verkeerde mannen en het hervallen in haar drankprobleem er net voor zorgt dat moeder en dochter dichter dan ooit te voren bij elkaar horen. Als bonus krijg je nog een verrassend einde...

Lut Delanghe