Zwarte piste

In de bergen boven Aosta rijdt tegen het vallen van de avond een sneeuwkat over een hobbel. De sneeuw kleurt langzaam rood; eronder ligt een lijk. Commissaris Schiavone leidt het onderzoek. Hij heeft een hekel aan sneeuw. Wegens een misstap is hij uit Rome naar dit skioord verbannen. Hij is buitengewoon onbeschoft en heeft losse handen. Naast zijn salaris heeft hij nog een zeer illegale bron van inkomsten. Maar hij is een briljant speurder. Wie heeft Leone Miccichè, getrouwd met de mooie Luisa Pec en eigenaar van een klein luxueus hotel, vermoord? Op nietsontziende wijze maar nauwgezet redenerend lost Schiavone de zaak op. 'Wat hadden ze? Een half bevroren lichaam onder een laag sneeuw van een centimeter of tien. Lichaam was een eufemisme. Ooit was het dat misschien wel geweest. Een massa vlees, zenuwen en bloed, vermorzeld door de frezen van de sneeuwkat. Eromheen lagen veren. Overal. De inspecteur kroop weg in zijn loden jas.'

Zwarte piste van Antonio Manzini gaat zonder weerga de strijd aan met de Scandinavische thriller. Niettegenstaande alles zich afspeelt in het sneeuwlandschap van Champoluc word je niet ondergedompeld in de onderkoelde schrijfstijl van het hoge noorden en beland je ook niet in een wereld van maatpakken en strak achter gekamde wetlook-haren. Neen, je maakt kennis met een onbeschofte, grofgebekte en erg vrouwonvriendelijke Schiavone. Hij haat de sneeuw maar is om ‘onduidelijke,’ althans in het begin, redenen overgeplaatst van Rome naar de bergen van Aosta. Met veel tegenzin wordt hij geconfronteerd met een de ‘resten’ van een lijk, overreden door een sneeuwkat. Ongeluk of moord?
Eens je in het verhaal zit en gewend bent aan de directe schrijfstijl van Manzini word je getrakteerd op een humoristische whodunit die je gaandeweg blijft verbazen.
Schiavone, intimideert, slaat, snauwt en is niet koosjer, je verafschuwt hem of je kan er smalend om lachen maar vergis je niet hij is meer dan wat er in het begin getoond wordt.