Blackbeard. Mijn dood is zoet
De dood van een mythe. In de eerste decennia van de 18e eeuw reisde de romanschrijver Daniel Defoe van gevangenis naar gevangenis om te praten met criminele zeelieden. In zijn ogen waren zij een onschatbare bron van informatie. Bovendien gebruikte de beruchte Engelse schrijver zijn connecties ook om, indien nodig, wantoestanden aan de kaak te stellen. En dat in tijden waarin het gerecht maar al te vaak een haastig oordeel velde en onschuldigen zonder aarzelen naar het schavot werden geleid. Dat schijnt ook het geval te zijn in de maand december van het jaar 1721. In de vochtigheid van de Londense gevangenissen van Marshalsea, schreeuwt een man zijn onschuld uit. Hij beweert dat hij wel degelijk omging met de beruchte Edward Teach, beter bekend als Blackbeard, maar dat hun relatie niet was zoals men denkt. Hij was het slachtoffer en geen medeplichtige van een van de meest angstaanjagende piraten uit de geschiedenis. Maar vertelt hij de waarheid? Jean-Yves Delitte brengt met zijn nieuwe reeks Blackbeard een subliem geïllustreerd tweeluik. Respect en passie voor de zeven zeeën zijn de kenmerken van dit tweedelige maritieme epos waarin geschiedenis en mythe samenkomen.
In dit tweeluik waar geschiedenis en mythe in elkaar overvloeien, schildert hij met veel respect en passie voor de barse zee een schitterend zeevaartepos. Dit hardcover weeluik is een collectors item in wording. Jean-Yves Delitte voor wie hem niet kent is een begrip als het over zeevaartstrips gaat. Succesreeksen zoals Belem en Black Crow gingen reeds vooraf en ook hier is zijn meesterschap overduidelijk. Ditmaal is het Blackbeard of Zwartbaard waarrond alles draait. Hij was een Engelse piraat, Edward Teach die nauwelijks in 18 maanden als zeerover opereerde in Caraïbische wateren maar meer dan 20 schepen aanviel. In het najaar van 1718 werd de "Queen Anne's Revenge" door twee regeringsschepen vlak bij Ocracoke Creek in North Carolina ingesloten; kapitein Zwartbaard werd tijdens het gevecht gedood. Luitenant Robert Maynard zou de genadeklap gegeven hebben, nadat er al vijf maal op Zwartbaard geschoten was en de man 20 maal was doorstoken. Zijn hoofd werd afgehakt en op de boeg gehangen als trofee. Tot daar enige historische feiten. Het is altijd goed om te weten dat dit alles toch gebaseerd op ware gebeurtenissen, het maakt het verhaal toch ingrijpender.
Delitte tekent en toont zoals het leven toen was, ruw en meedogenloos. Detailtekeningen van de gezichten van de piraten en van hun boten laten geen twijfel toe. Het was een rauwe wereld zonder genade. Dit wordt op elke pagina getoond. De paginagrote illustraties van hun schepen stralen naast een krachtige beweging ook de realiteit van gescheurde zeilen, geknakte masten, gerafelde vlaggen uit maar zijn van een schoonheid dat je blijft kijken. Het verhaal wisselt ook dag en nacht af in heldere en donkere kleurschakeringen waardoor je je als lezer meermaals zelf in het verhaal aanwezig voelt.
Met ‘Mijn dood is zoet is dit tweeluik dus compleet. Echte piraterij, niet getekend als een schelmenroman maar echt bruut en barbaars maar prachtig in zijn verhaal en beeld.
Jan Stevens, redacteur boekensite.gent