Het mollenfeest
'Als d’ Opperste ghebiedt, soe moet ghy gaen Trecken in ’t landt van Mollengijs.'
Vier nichten groeien samen op in de dreigende schaduw van het Mollendaalbos. Tijdens een onschuldig kinderspel dringt een van de meisjes de werkkamer van hun opa binnen, waar ze een ontdekking doet die jaren later tot een bloedige ontknoping leidt.
Het mollenfeest is een ijzingwekkend verhaal over geheimen en schaduwen die tussen mensen en bomen hangen.
Dominique Biebau (1977) schreef eerder de roman Trage Wegen, het jeugdboek Boerman en de thrillers IJslands Gambiet en Russisch voor beginners. Hij won zowel de Knack Hercule Poirotprijs als de Gouden Strop.
Opnieuw een echte literaire misdaadroman met inventief plot en innemende schrijfstijl.
Met een aantal staccato-zinnetjes valt Biebau in zijn laatste misdaadroman, Het mollenfeest, met de deur in huis, of eerder in de auto:
“Ze rijdt te snel. Normaal doet ze dat nooit. Zo is ze niet. nooit geweest. Altijd stipt met haar belastingen, nooit restafval bij haar PMD, geen kapsones. Degelijk als een Volvo. Saai als een Saab.”
Geïnteresseerde lezers kunnen gerustgesteld zijn: zo gaat het boek niet verder. Integendeel, de aandacht wordt direct getrokken. Wie is de vrouw in de wagen? Waarnaar is ze op weg, en waarom? Waarom rijdt ze te snel? Niet alle vragen worden snel beantwoord, maar deze gebeurtenis in de winter van 2018 krijgt in de loop van het verhaal stukje bij beetje meer invulling.
In het volgende hoofdstukje worden de vier nichten voorgesteld waarover het in dit boek gaat: Griet, Anna, Carla en de jongste Isabelle. Geboren in hetzelfde jaar 1976 leren we ze kennen als tienjarigen die in en rond de hoeve van hun gemeenschappelijke opa spelen. Tijdens een van hun spelletjes dringt een van hen de werkkamer van de opa binnen en ontdekt zij er een geheim dat haar in een stille teruggetrokken tiener verandert en jaren later tot een jammerlijke en dodelijke ontknoping leidt. In een volgend hoofdstukje komt Thomas er nog bij als centraal personage.
De opbouw van de originele plot wordt sterk aangezet en verflauwt niet. De sfeerschepping zit goed, want het bos van Mollendaal waar de nichten wonen, is zo donker en mysterieus aangezet dat het bijna niet Vlaams aandoet… Net wat te weinig personages bevolken het boek om veel verschillende opties open te houden voor goede lezers. Het verhaal had daarom gerust wat wijdlopender, met wat meer draadjes mogen zijn, ook al maakt de referentie naar en de kennismaking met het Middelnederlandse gedicht Van der Mollenfeeste van Anthonis de Roovere, en de mooie taal dat zeker goed. Werken wil deze lezer!
Aforismen en mooie vergelijkingen worden met regelmaat rondgestrooid doorheen het boek:
“Er waren twee soorten families. De eerste soort klitte samen als natgeregende klei, terwijl de tweede soort eerder op los zand leek dat de wind alle kanten op blies. Zelf kwam Thomas uit een zandfamilie. Anna’s familie, daarentegen, was pure klei.”
Sommige personages blijven ondanks alles nog wat aan de oppervlakte. Een spanningsboog mag altijd afgewisseld worden met wat meer stilstand rond bepaalde figuren of een overzicht brengende break om afwisseling in het tempo te creëren. (Wijlen Henning Mankell bracht in zijn Wallander-debuut zelfs een pauze van een aantal jaar in om zijn commissaris de misdaad te laten oplossen.)
De psychologische gevolgen op de overblijvende personages waarbij in té veel thrillers te weinig wordt stilgestaan zijn goed in het boek ingebracht. Ver gezocht zijn de motieven en de bestaansreden van de plot niet, wat mooi meegenomen is. Het slim afwikkelen van de draadjes en het verhaal op een ontroerende noot laten eindigen zijn meer dan sterke troeven. De inventiviteit en de innemende schrijfstijl maken dat Het mollenfeest er mag zijn als literair misdaadverhaal om 2021 in schoonheid mee af te sluiten.
Nathalie Brouwers, gastrecensie