Ex Memoriam
Anton Meuleman worstelt met zijn introverte natuur en een gespannen gevoel in het leven. Relaties verlopen moeizaam en zijn carrière valt in duigen in een veel te snel tempo dan goed is voor zijn zelfvertrouwen. Het gevoel dat zijn leven hem niet bevalt, omknelt hem sterker dan hij verdragen kan. Wanneer ook therapie geen soelaas brengt, kiest hij voor een radicale uitweg. Wat overblijft is een onomkeerbare beslissing die Anton in al zijn waardigheid uitdaagt. Ex Memoriam gaat over introversie en de moeizame zoektocht naar werk, liefde en geluk in een extraverte wereld, over creatieve psychologen, wilde weldoeners en het belang van waardig omgaan met de kaarten die je krijgt toebedeeld.
Alleen in Vlaanderen verschijnen jaarlijks meer dan 7000 nieuwe boektitels op de markt. Veel dus, heel veel. Voor nieuwkomers, schrijvers, is het dan ook helemaal niet zo evident om nog maar een uitgever te vinden die zich wil wagen aan je manuscript. In Soest, Nederland is er een moderne uitgeverij die zich met name op deze nieuwkomers focust. Als je manuscript wordt aanvaard kan je bij uitgeverij Boekscout alle hulp krijgen om je als schrijver in België én in Nederland in de markt te zetten.
En waarom lees ik nu dit of dat boek? Ik kan ze dit jaar niet alle 7000 lezen. Simpelweg, keuzes maken omdat de schrijver, Stijn Van Hoecke een jonge dertiger uit Merelbeke de schoonzoon is van de beste vriendin van mijn vrouw, op zich wel een wijze referentie en soms valt zoiets dan tegen. Maar hoera, dit is een debuut dat je, zeker als Gentenaar, moet lezen. Ik heb er in volle coronarust van genoten.
In het eerste deel van Ex Memoriam, het romangedeelte, maken we kennis met Anton Meuleman. “Ducunt fate volentem, nolentem trahunt”. Het lot voert de welwillenden, het sleurt de onwilligen. Anton Meulemans is de introversie zelve: hij groeit op in een prestigieuze omgeving, maar kan zijn talenten niet verzilveren. Zowel zijn teruggetrokken jeugd, mislukkingen in zijn liefdesleven, achterstelling op het werk, kortom zijn hele leven maken hem doodongelukkig. Zelfs zijn relatie met de levenslustige Becca, een collega op het werk in een plattelandsschooltje, brengt geen soelaas. Anton Meuleman ziet drie uitwegen: ofwel therapie, ofwel zelfmoord, ofwel een radicaal ander leven.
Het volgende boekdeel is bijna hilarisch. De vlotte schrijfstijl en een prachtige taalbeheersing waarin je de journalistieke opleiding van de schrijver doorleest, krijgen nu een humoristisch en zeer terecht maatschappijkritisch kantje. Anton komt terecht in de hulpverlening. Verschillende therapeuten willen hem graag een uitzonderlijk afwijkend label toekennen en met duistere psychotherapeutische technieken behandelen. Dit leidt tot niets, Anton overweegt zich op treinsporen te ‘vleien’. Maar dan opent zich een nog veel interessantere optie: de mogelijkheid om in een nieuw leven te stappen.
Nu wordt het een ware thriller. Na de soms wat lang uitgesponnen, maar overigens heel herkenbare en diepmenselijke kennismaking met Anton in het eerste boekdeel, komt nu een nieuwe persoonlijkheid tot leven. Anton Meuleman is gevangen in een crimineel netwerk en hij krijgt als succesvol advocaat met een nieuwe identiteit in een ogenschijnlijke sociale hulporganisatie een nieuw zelfbewustzijn en groeiend zelfvertrouwen. Anton ontmoet de charismatische leider van ‘The House of Santa Rosa’, de bruggenmaker, president ‘Du Pont’. Opnieuw een archetypisch personage dat door Stijn Van Hoecke in al zijn schimmigheid, luxe en misdadigheid tot op de glimmende topjes van zijn afgeborstelde schoentjes wordt voorgesteld.
Anton krijgt wroeging en heimwee naar zijn vroegere eenvoudige leven met zijn beminnelijke Becca. Hij gruwelt van de misdaden in zijn nieuwe milieu en wil ontsnappen. Nu komt Walter Verbanck in beeld. Flamboyante politie-inspecteur, eigengereid, de dansende koord van de wet zeer goed kennende, in opspraak bij zijn oversten, maar vastberaden een reeks oude verdwijningen en zelfmoorden op te lossen. Als een bezeten Walter Verbanck en een voortvluchtige Anton Meuleman mekaar ontmoeten is het hek helemaal van de dam.
Het boek eindigt in een spannende climax, evenwel met nog genoeg losse eindjes die om een vervolg vragen. Al was het maar om, met veel leesplezier in het verschiet, de carrière van de kleurrijke Walter Verbanck te volgen. Dit scenario en de vertelstijl van Stijn Van Hoecke hebben ook een sterke visuele, haast filmische insteek . Misschien een suggestie voor een Vlaams productiehuis als Woestijnvis.
‘Ex Memoriam’. Een prachtig thriller debuut van Stijn Van Hoecke, ‘Omnia vincit amor, nos et cedamus’; of naar Vergilius, ‘Liefde overwint alles, laten wij ons overgeven’.
Koen E., huisrecensent