De wolf zei me ... 'Vrije vlucht'
De oude Loba reist door de ogen van Amber, een opgroeiend kind, doorheen de tijd. Ze vertelt het verhaal van de wolf, van de prehistorie tot de moderne tijd in een bijna sjamanistisch album waar sprookje en documentaire, realiteit en fantasie hand in hand gaan. Servais schildert een nieuw, meditatief verhaal dat bulkt van het realisme, een lofzang op ecologie. Een ode aan de natuur, waarin hij pleit voor evenwicht en respect voor al wat leeft.
Jean-Claude Servais, geboren te Luik en afstammeling van een familie uit de Gaume laat zijn Ardense roots en zijn liefde voor de natuur volledig doorsijpelen in zijn werk. Met het eerste deel ‘vrije vlucht’ van het tweeluik ‘De wolf zei me...’ gaat hij nog een stapje verder en hekelt hij ons onvermogen om zorg te dragen voor onze omgeving, onze strooptocht doorheen de eeuwen heen en de roofbouw die wij plegen op de natuur en onze zo belangrijke bossen.
Hij schreef dit scenario in 2019 in een opstandige bui, in onmacht tegen de industrialisering van zijn zo geliefde Gaume waar met Europese subsidies grote delen bos gekapt werden voor een zogenaamd eco-project. Servais tekent hier een proteststrip die mij terug katapulteert naar de Bob Dylans en de Boudewijn de Groots uit mijn jeugd. We doen het dus echt niet goed. Niettegenstaande Servais een heel realistische tekenaar is is het magisch-realisme nooit ver weg. Ook hier transporteert hij personages doorheen de tijd en ruimte. Je hebt dat niet onmiddellijk door als je dit beeldverhaal onbevangen leest het is pas na een overweldigend en prachtig deel in de prehistorie dat je merkt dat dit niet zomaar een vlak verhaal zal worden.
Het is het verhaal van een verbondenheid en tegelijkertijd een strijd tussen mens en wolf. In zoals ik al eerder aangaf een magisch-realistisch verhaal schetst Servais de relatie tussen mens en wolf doorheen de geschiedenis. De wolf staat hier voornamelijk als symboliek als de partij die zich langzaam maar zeker moet terugtrekken voor de overheersende klasse, de mens. Wat blijft is de domesticatie, de hond. Wie zich niet wil of kan voegen verdwijnt. De hoofdpersonages Amber, Louis en Charles komen doorheen verschillende tijden terug, elk in zijn karakter, de een overheersend, de ander empathisch. Ze tonen wat de mens wordt in zijn constante zoektocht naar comfort en zucht naar macht.
In het heden verschijnt dan ‘La loba’, een oudere vrouw die sterk op Amber lijkt en die moederziel en prktisch onbereikbaar alleen in het bos leeft en botten verzameld. Zij tracht daarmee dieren redden van de ondergang. Loba, niet toevallig het Spaans voor wolvin zal duidelijk in het volgende deel een hoofdrol toebedeeld krijgen. Ik had het gevoel dat dit deel eigenlijk een prequel is op de rol die La Loba bij het volgende deel zal spelen.
Niettegenstaande de realistische tekenstijl creëert Servais sferen die je meetrekken de natuur in, die in je in je gedachten laat ruiken, voelen, taferelen die je middenin bossen tussen de bomen en dieren plaatsen.
Met een prachtig geschreven nawoord over de wolf, spook van het woud door Jean-Luc Duvivier de Fortemps, Ardennen-kenner en schrijver.
Jan Stevens, redacteur boekensite.gent