De achterblijver
Op een dag wordt Gram Goetleven, als wiskundige verbonden aan het computertechnologiebedrijf Carnitec, gevraagd om een lezing te geven op een conferentie in Austin, Texas, USA. Hij is van plan deze uitnodiging aan te grijpen als een gelegenheid om zijn toekomstvisie uiteen te zetten. 'De toekomst zal een toekomst zonder vaders zijn en bijgevolg een toekomst zonder kinderen. Het zal een millennium worden van pure intelligentie, die alleen maar intelligente manieren kent om zich te handhaven of voort te planten.Wat geen betekenis heeft zal geen betekenis krijgen. Alleen wat werkt, zal werkelijk heten.' Maar wanneer enkele dagen voor zijn afreis naar de Verenigde Staten onverwachts zijn weinig beminde vader overlijdt aan de gevolgen van een syfilisbesmetting die deze aan zijn losgeslagen seksleven had overgehouden, loopt alles anders. Ook wat Gram geen betekenis wenst te geven, eist plots een plaats op. Ook wat niet werkt, wordt ineens werkelijkheid. In kristalhelder proza, vaak sarcastisch maar daarom niet minder dwingend van toon, voert deze hedendaagse vertelling over jongens en wetenschap, leven en dood, intelligentie en emotie, tot de conclusie dat wij ten aanzien van de toekomst allen achterblijvers zijn, gevangenen van het heden en producten van het verleden.
De stroeve en koele toon maakt dit in het begin een moeilijke klant maar even doorbijten. Gaandeweg word je gevat door de koude schrijfstijl van Yves Petry en krijg je alsmaar meer medelijden met het hoofdpersonage. De dood van zijn vader die met zijn flamboyante levensstijl steeds een doorn in zijn oog is geweest dwarsboomt al Grams grootse plannen en de noodzakelijke confontatie met zijn moeder die wegvluchtte uit haar onderdrukt bestaan recht in de armen van een Frans gelukzoeker slaat zonder dat hij dit zelf doorheeft zijn levensvisie compleet aan diggelen. Terwijl hij rotsvast blijft geloven in zijn goeroe, het zelfingenomen diensthoofd van het computerbedrijf waar hij tewerkgesteld is blijft hij ongenaakbaar voor de aftakeling rondom hem. Dat zijn diensthoofd op het allerlaatst wordt vervangen door dr. Bitschkowa is de daadwerkelijke druppel die overloopt. Terwijl hij alsnog krampachtig zijn openingsspeech tracht vorm te geven stevent hij af op een totale innerlijke crash. Dat het fout zal aflopen dat weet je al van in het beging van het boek, de vraag is echter hoe? De vliegtuigscene zal ik niet gauw vergeten.
Een prachtig verhaal over hoe iemand blind in zijn eigen idealen blijft geloven, tot het bittere eind toe.