Als alles duister wordt

Op een avond botst Claire Maenhout op een hoge voetgangersbrug nabij een vrijwel verlaten station tegen een man op. Ze heeft haast om de laatste trein naar huis te halen en besteedt er verder geen aandacht aan. Totdat ze enkele dagen later in de krant leest dat er op die plaats een lijk in de struiken is gevonden. De politie roept getuigen op. Maar Claire is onlangs hersteld van een zwaar ongeluk. Ze heeft drie weken in coma gelegen en moest maandenlang revalideren. Haar getuigenis zal niet veel kunnen opleveren. Maar de moordenaar heeft haar gezicht wel gezien. Hij gaat naar haar op zoek. En hij vergeet nooit een gezicht.

Als alles duister is een ideale vakantiethriller, een vlot geschreven niet al te gecompliceerd verhaal maar lekker spannend. De drijfveer achter deze thriller van eigen bodem is prosopagnosie of de onmogelijkheid om gezichten te onthouden, mogelijkheden te over om hier een sterke thriller over uit bouwen. De hoofdfiguur Claire herkent mensen aan hun stem, gedrag en kleren. Claire nog herstellende van een ongeval heeft dan ook erg weinig te bieden als getuige bij een moord in een station. Als dan de moordenaar op zoek gaat naar de enige getuige van die moord weet je wat er je te wachten staat, een hoog thrillergehalte. Maar meer dan de spanning is het de sfeer van onzekerheid die het hem doet. Wie volgt haar? Loopt ze de moordenaar tegen het lijf en herkent ze hem niet?
’t Doet mij denken aan ‘Voor ik ga slapen’, de schitterende thriller van Watson over de vrouw die telkens opstaat en vergeten is wie ze is.
 
Sterke thriller van eigen bodem.

Lut