Jungle

Om te kunnen overleven aanvaardt een schrijver zonder uitgeverij elke opdracht die hem wordt toegeworpen. Het brengt hem naar de verste uithoeken van deze dolgedraaide planeet - van de ondergrondse verstotenen in Madrid, via een surreële volksopstand in Kazachstan tot de waanzin van Tokio. Maar zijn eigen stad Brussel, die van binnenuit belegerd wordt, gedraagt zich nog het vreemdst van allemaal. Jungle is een duizelingwekkend verhaal over een individu dat ten onder dreigt te gaan in een wereld die is gepromoveerd van vreemd naar fokking bizar.

Het zit de hoofdpersoon, schrijver waarvan we de naam niet te weten komen, niet mee. Zijn uitgeverij stopt er mee te bestaan en bij de meisjes heeft hij niet veel succes. Dit feit en het dreigende geldgebrek drijven de ik persoon op een zoektocht naar middelen, een dagelijks bestaan en erkenning in een wereld die langzaam aan lijkt te zijn losgeslagen.

In de Brusselse straten, waar het om onbekende redenen flink uit de hand begint te lopen, gaat onze protagonist op zoek naar verloren vriendschappen en zo spot hij in de massa een bekende, Mona. Waar het bekende origineel mysterieus lacht, heeft deze dame ook trekken die het schilderij eer aan lijken te doen. Zij oefent op de schrijver niet alleen een onbestemde aantrekkingskracht uit, ze heeft ook een theorie die in deze roman een centrale rol speelt. Mona betoogt dat de realiteit die wij ervaren een schijnwerkelijkheid is en zij beweert dat het internet de echte realiteit is en dat ons dagelijks bestaan een soort simulatie van het virtuele is. "Ons leven als de droom van een machine", filosofeert Vandecasteele ons hier voor. Dit soort van "matrix denken" duikt veelvuldig op maar zal uiteindelijk niet tot een verlossend inzicht leiden. Het is zeker wel even de moeite waard om hier een stuk in mee te gaan.

Na de kennismaking met Mona en haar "vreemdsoortige neutrale glimlach" neemt ze onze niet al te succesvolle en gedesoriënteerde schrijver mee op een tocht door Brussel, naar een "tussenzone", waar wij het gevoel met de realiteit inderdaad een stukje beginnen los te laten.

Er dient zich een eerste opportuniteit aan om op freelance basis een opdracht om "DLC" (downloadable content) voor een online game te schrijven. Daarna begint de bizarre tocht pas echt. Als opmaat worden wij meegenomen op een vermakelijke rondreis langs Spaanse steden en dorpen voor signeersessies van de vertaalde romans van onze literaire antiheld. Samen met onze best wel naïeve ik-persoon komen wij er achter waarom juist zijn romans vertaald worden. De jongens van de Spaanse uitgeverij laten hier, over de rug van een schrijver die worstelt met erkenning, een vermakelijk stukje literair opportunisme zien. Voor mij een hoogtepunt uit deze roman.

Terug van deze reis volgt er weer een bizarre tocht door Brussel, wederom strak geleid door Mona, en dan toont onze schrijver zich oprecht kwetsbaar door zijn gevoelens voor haar te uiten. Gevoelens die niet beantwoord lijken te worden. "Ze geeft geen krimp" en hij blijft gekweld en in verwarring achter. Het reizen, echter, gaat maar door alsof de wereld een dorp is en je een vliegtuig neemt, alsof het de bus naar Deinze is. Zo belanden we in New York en worden we samen met ons hoofdpersonage in een soort ultieme video game meegenomen welke ontwikkeld werd door een nogal mythisch personage. Tijdens het spelen van deze game, wordt onze hoofdpersoon zodanig op de proef gesteld, alsof zijn leven er van af hangt. Hier was Joost mij wel even kwijt maar ik ben ook niet van een gamende generatie.

Het spel met de realiteit wordt als maar verder opgevoerd en we belanden uiteindelijk in Kazachstan waar er voor onze lezende ogen een opmerkelijk staaltje "alternative truth" wordt voorgeschoteld. Het blijft flirten met het centrale thema, de spanning tussen onze werkelijkheid en die welke ons wordt opgedrongen door duistere krachten. Mona houdt er flink haar greep op maar op een bepaald moment weet je als lezende sterveling niet goed meer wat er van te denken. Het is een bizar verhaal als overdosis adrenaline, zonder dat er antwoorden worden gegeven. Maar die zocht ik ook niet op deze rit in de virtuele achtbaan.

Ron Jacobs, gastrecensie