Lila

Langverwachte, nieuwe roman van Pulitzer Prize- en Orange Prizewinnares
Lila zwerft dakloos rond als ze de dorpskerk van Gilead, Iowa, binnenstapt omdat het regent. Ze ontmoet er dominee en weduwnaar John Ames, met wie ze voorzichtig een nieuw bestaan begint, terwijl ze haar verleden probeert te verwerken. Als verwaarloosde peuter werd Lila van haar ouders gered door Doll. Samen trokken ze met een groep arme dagloners door het uitgestrekte Amerikaanse Midwest, met niets dan elkaar en een oud mes om zich te beschermen.
In Gilead worstelt Lila met het geloof van haar man John, dat beweert een geloof van liefde te zijn. Paradoxaal genoeg worden de mensen die Lila liefheeft door datzelfde geloof veroordeeld. Dat leidt tot spirituele, confronterende vragen: wat maakt iemand tot een goed mens? En wat vermag de liefde?

Als een boek fragiel kan zijn dan heb ik er één in handen gehad. ‘Lila,’ gelijk hoe je het uitspreekt op z’n Vlaams of op z’n Engels dekt in één kleur de zachtheid van dit wondermooie verhaal. Een verhaal over twee zielen die elkaar vinden in hun eenzaamheid. Zachte liefde met zoveel schrik om uitgesproken te worden. Zelden heb ik zo’n boek gelezen waarvan de liefde van elke pagina afspat, teder maar ook afwachtend en ontkennend.
Maar ‘Lila’ is meer dan een poëtisch verhaal het is ook een terechte in vraagstelling van het geloof, zowel het geloof in de Almachtige of het geloof in simpelweg Het bestaan. Doorheen heel het verhaal van Lila die als kind gestolen wordt en opgroeit in het harde bestaan van de dagloners die eertijds van staat naar staat trokken om hun kostje bij elkaar te scharrelen word je meegenomen in haar vertwijfeling en onkunde om gelukkig te zijn. Ze vindt het geluk, onverwacht maar durft er niet van proeven.
Ach, dit is zo’n mooi verhaal, je leest het proevend van de mooie woorden en gedachten terwijl je zonder het zelf te weten voor diepgravende levensvragen komt te zitten, zinderde nog lang na bij mij.
 
Jan Stevens