Vlaggenbrief

Ruth Lasters schrijft een wonderlijk heldere roman over onze verwarrende wereld
In een badstad waar de vastgoedprijzen in vrije val zijn, leent een familie haar strandmeubilair uit aan een gezin asielzoekers. Als de gastvrije eigenaars ook nog eens een Afrikaanse vlag op hun strandcabine schilderen tussen de eerder traditioneel versierde hokjes, is voor sommige bewoners het hek van de dam.

Thérèsese Eeckhout slaat het allemaal gade vanuit haar appartement en vat sympathie op voor zij die de verloren grandeur van de kustplaats niet toeschrijven aan de overvloed aan armoedzaaiers, maar aan de te smalle dijk, die dient heraangelegd te worden.
Verstrikt in eenzaamheid zit er voor de oude dame uiteindelijk niets anders op dan toeristen aan te spreken en uit te nodigen in haar flat.

In Vlaggenbrief zet Ruth Lasters in heldere bewoordingen een zomer neer waarin het ene individu zich probeert los te scheuren van groepsdruk, terwijl het andere net aanhechting zoekt bij iedereen, nu eens ten koste van zichzelf, dan weer van alles.

Beeld je dit in.  Een warme dag op het strand. De redders kijken toe hoe klein en groot de zee in gaat. De strandcabines puilen uit van handdoeken en opblaasbaar spul. Ijsjes. Boules de Berlins. Liters zonnecrème en rosé. 

Aan de overkant. Een zeedijk. Hoogbouw vol appartementen. Thérèse. Een oude vrouw met een bedlegerige man met contactvrees. Een afwezige zoon. Eenzaamheid troef. Geknakt.

De manier waarop Ruth Lasters in haar roman Vlaggenbrief je meeneemt in de eenzaamheid van Thérèse is métier. Daarnaast staat het verhaal van een badstad in verval waar wc-dames en strandstoelenverkopers de schaduw op de zeedijk in eigen hand nemen en er een ware strandslag van maken. 

Dat alles komt samen in een plot dat je niet zag aankomen en dat wonderlijk werd opgebouwd in verhaal en gevoel.  

Eentje om mee te nemen in je valies als je een weekje zee geboekt hebt.  

De garnalen gaan nooit meer hetzelfde smaken na dit boek en je zal steevast achter je kijken naar de appartementen op de zeedijk om te kijken of er niemand bij het raam staat..

Sara B.