zijde

Zuid-Frankrijk, 1861. Door een onverklaarbare ziekte onder zijderupsen in Egypte en Klein-Azië moet Hervé Joncour zijn handel naar Japan verleggen. Daar raakt hij onder de bekoring van een geheimzinnige vrouw van wie hij bij het afscheid een briefje in zijn hand gedrukt krijgt: ‘Kom terug, of ik ga dood.’ Een boodschap die zijn verder lven richting zal geven. Altijd zal hij terug willen komen, terug bij het aanminnige wezen dat hem de regels zond, zij, een mysterieuze schoonheid uit Japan.
 
Onrust en verlangen nemen onherroepelijk bezit van Joncour, die domicilie heeft in het Franse Lavilledieu en voor wie de eerste tocht naar Japan puur een zakenreis was - en geen eenvoudige, want we schrijven medio 19de eeuw. Om met de Italiaanse auteur Alessandro Baricco te spreken: 'Niemand hoeft vliegtuigen, wasmachines en psycho-analisten te verwachten'.
 
Baricco (1958) schreef zijn novelle Zijde in 1996, nauwelijks 60 pagina's maar van zo'n schitterende schoonheid dat elke samenvatting afbreuk doet aan dit verhaal. Of zoals Baricco schrijft: ' Dit is geen roman. En ook geen verhaal. Dit is een geschiedenis.'

Een fragment om de puurheid van dit boekje even te proeven wil ik graag met jullie delen: 'Iedere geschiedenis heeft haar eigen muziek. Deze geschiedenis heeft een witte muziek. (...) witte muziek is een vreemde muziek, soms raak je ervan in de war.' Dat is precies de toon die de makers raken: Dramm schreef een vreemde witte muziek en Franssen leidt je lichtvoetig door een wit, zijde-achtig décor, onderwijl vertellend van iets dat in sfeer misschien nog het meest lijkt op een oosters sprookje.

Je leest veel, dagelijks, kijkt naar boeken en toch ontdek je steeds van die kleine pareltjes. Een 'Geschiedenisje' in een boek die je alleen geeft aan iemand die je 'ergens' wel liefhebt.